Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Πριν λίγες μέρες γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών. Μια ακόμα ημερομηνία στο ετήσιο «επετειολόγιο», για να θυμηθούμε την παιδική εργασία, τον πρόσφυγα, την κακοποίηση ανηλίκων, την εμπορία ανθρώπων, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση των αδύναμων.
Επέτειοι που αναρωτιέμαι αν επιτελούν τον αρχικό σκοπό τους. Μήπως, τελικά, συμβάλλουν στη μετατροπή της μνήμης σε λήθη και απάθεια; Στον αντίποδα λοιπόν της προσπάθειας ουδετεροποίησης και «εορταστικού εξωραϊσμού» των αγώνων που δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται σε πολλά μέτωπα, πραγματική νίκη θα είναι όταν: αποδοθεί δικαιοσύνη για τις γυναίκες, θύματα έμφυλης βίας, για τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν από τους συζύγους/πατεράδες/συντρόφους. Όταν υπάρξουν δημόσιες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας, δημόσιες δομές προστασίας για τα θύματα έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας. Όταν πάψει να υπάρχει ολιγωρία και έλλειψη κουλτούρας διαχείρισης από τις αρμόδιες αρχές, στα περιστατικά καταγγελιών. Όταν υπάρξει στιβαρό θεσμικό πλαίσιο, με ισχυρές παρεμβάσεις και πρωτόκολλα διαχείρισης στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα για την προστασία και ενδυνάμωση κάθε γυναίκας που στο χώρο εργασίας υφίσταται σεξιστικές, χειριστικές, υποτιμητικές συμπεριφορές από άνδρες συναδέλφους, υποφέροντας σιωπηλά, ανεχόμενες μια κουλτούρα βίας. Όταν αποδώσει καρπούς ο αγώνας των γυναικών που παλεύουν, ακόμα, για ίσες αμοιβές και ίση μεταχείριση με τους άνδρες συναδέλφους τους. Όταν οι υπάρξει δικαίωση για τις μάνες, αδελφές, τις συντρόφους, τις συζύγους των δολοφονημένων συνανθρώπων μας στα Τέμπη που παλεύουν στο όνομα των ζωών που χάθηκαν άδικα, ενάντια στην εξοργιστική προσπάθεια συγκάλυψης που επιχειρείται από την κυβέρνηση. Όταν πάψει η διαπόμπευση των θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης και προστατευτεί η ανηλικότητα που τόσο βάναυσα ποδοπατείται όπως στην περίπτωση της 12χρονης από τον Κολωνό, όταν υπάρξει σεβασμός για τις γυναίκες προσφύγισσες που θρηνούν τα πνιγμένα τους παιδιά και υφίστανται διακρίσεις και παραβίαση των δικαιωμάτων τους. Όταν ακουστεί η κραυγή των γυναικών στη Γάζα, στην Υεμένη, στην Ουκρανία, θύματα πολέμων για τα πλούτη των λίγων και τη δυστυχία των πολλών. Όταν ακουστούν οι γυναίκες της διπλανής πόρτας, όλες εμείς στις μεγάλες πόλεις, στα χωριά, που παλεύουμε με την ακρίβεια, την αποδυνάμωση των δημόσιων παροχών στην υγεία, στην παιδεία, που αγωνιούμε για τις γενιές του μέλλοντος.
Η μεγάλη πρόκληση σήμερα, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, δεν είναι να διεκδικούμε ίσες ευκαιρίες μέσα σ’ένα σύστημα που δομικά παράγει και συντηρεί ανισότητες, αλλά να καταλάβουμε και να αντιπαλέψουμε τους μηχανισμούς που τις δημιουργούν, να κατανοήσουμε την καταστροφική επίδραση της μακρόχρονης κυριαρχίας ενός συστήματος που διαιρεί τον κόσμο σε «ανώτερο» και «κατώτερο».
Ενώνουμε τις φωνές μας κόντρα στις δυνάμεις εκείνες που εκμεταλλεύονται όσους και όσες δεν έχουν φωνή, που εμπορευματοποιούν την υγεία, την παιδεία, που φιμώνουν τη δικαιοσύνη, που δεν σέβονται τον Άνθρωπο.
Θα προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να είμαστε μάχιμα παρόντες και παρούσες σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε αγώνα για το δίκιο των ανθρώπων, να αναδείξουμε όλα τα σχετικά θέματα, εδώ στο Υπουργείο μας, ανοίγοντας ένα νέο δρόμο αντίληψης των προβλημάτων, που δεν θα «εξατμίζεται» σε μια επετειακή ημερομηνία.
Θα ήθελα να κλείσω μ’ένα προσωπικό βίωμα για τη σημασία του να παλεύει κανείς για μια καλύτερη ζωή. Η γιαγιά μου ήταν από τη Μάνη. Τη θυμάμαι πάντα με το μαύρο τσεμπέρι, τα μαύρα ρούχα, τα τραχιά στραβωμένα χέρια της από τη δουλειά στη γη. Μια γυναίκα από τις πολλές αφανείς, τις σιωπηλές φιγούρες της ιστορίας. Πολλά δεν μπόρεσε να κάνει. Γιατί ήταν γυναίκα, γιατί ήταν φτωχή, γιατί ήταν αγράμματη, γιατί γεννήθηκε κορίτσι κι όχι παιδί. Κι όμως πάλεψε πολύ. Και πάλεψε κόντρα στη θέση που της είχε επιφυλάξει η κοινωνία που γεννήθηκε. Πάλεψε για μια καλύτερη ζωή, εκεί στις ψηλές κορυφές του Ταϋγέτου, για ένα καλύτερο κόσμο. Ο αγώνας της έμεινε αδικαίωτος. Δύσκολοι εκείνοι οι καιροί και οι γυναίκες της εποχής της θυμάμαι που έλεγαν «ξέχνα και ζήσε». Αν την είχα σήμερα μπροστά μου θα ήθελα να της πω μερικούς στίχους από ένα τραγούδι του Δήμου Μούτση "Ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου και πάλι απ την αρχή. Ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή."
Για μια αλλιώτικη ζωή λοιπόν συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
