Παρέμβαση της Λίνας Πανταζή, Αντιπροέδρου του ΔΣ του ΣΥΚΥΠ στην εκδήλωση "Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 8 Μάρτη"

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Πριν λίγες μέρες γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών. Μια ακόμα ημερομηνία στο ετήσιο «επετειολόγιο», για να θυμηθούμε την παιδική εργασία, τον πρόσφυγα, την κακοποίηση ανηλίκων, την εμπορία ανθρώπων, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση των αδύναμων.

Επέτειοι που αναρωτιέμαι αν επιτελούν τον αρχικό σκοπό τους. Μήπως, τελικά, συμβάλλουν στη μετατροπή της μνήμης σε λήθη και απάθεια; Στον αντίποδα λοιπόν της προσπάθειας ουδετεροποίησης και «εορταστικού εξωραϊσμού» των αγώνων που δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται σε πολλά μέτωπα, πραγματική νίκη θα είναι όταν: αποδοθεί δικαιοσύνη για τις γυναίκες, θύματα έμφυλης βίας, για τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν από τους συζύγους/πατεράδες/συντρόφους. Όταν υπάρξουν δημόσιες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας, δημόσιες δομές προστασίας για τα θύματα έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας. Όταν πάψει να υπάρχει ολιγωρία και έλλειψη κουλτούρας διαχείρισης από τις αρμόδιες αρχές, στα περιστατικά καταγγελιών. Όταν υπάρξει στιβαρό θεσμικό πλαίσιο, με ισχυρές παρεμβάσεις και πρωτόκολλα διαχείρισης στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα για την προστασία και ενδυνάμωση κάθε γυναίκας που στο χώρο εργασίας υφίσταται σεξιστικές, χειριστικές, υποτιμητικές συμπεριφορές από άνδρες συναδέλφους, υποφέροντας σιωπηλά, ανεχόμενες μια κουλτούρα βίας. Όταν αποδώσει καρπούς ο αγώνας των γυναικών που παλεύουν, ακόμα, για ίσες αμοιβές και ίση μεταχείριση με τους άνδρες συναδέλφους τους. Όταν οι υπάρξει δικαίωση για τις μάνες, αδελφές, τις συντρόφους, τις συζύγους των δολοφονημένων συνανθρώπων μας στα Τέμπη που παλεύουν στο όνομα των ζωών που χάθηκαν άδικα, ενάντια στην εξοργιστική προσπάθεια συγκάλυψης που επιχειρείται από την κυβέρνηση. Όταν πάψει η διαπόμπευση των θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης και προστατευτεί η ανηλικότητα που τόσο βάναυσα ποδοπατείται όπως στην περίπτωση της 12χρονης από τον Κολωνό, όταν υπάρξει σεβασμός για τις γυναίκες προσφύγισσες που θρηνούν τα πνιγμένα τους παιδιά και υφίστανται διακρίσεις και παραβίαση των δικαιωμάτων τους. Όταν ακουστεί η κραυγή των γυναικών στη Γάζα, στην Υεμένη, στην Ουκρανία, θύματα πολέμων για τα πλούτη των λίγων και τη δυστυχία των πολλών. Όταν ακουστούν οι γυναίκες της διπλανής πόρτας, όλες εμείς στις μεγάλες πόλεις, στα χωριά, που παλεύουμε με την ακρίβεια, την αποδυνάμωση των δημόσιων παροχών στην υγεία, στην παιδεία, που αγωνιούμε για τις γενιές του μέλλοντος.

Η μεγάλη πρόκληση σήμερα, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, δεν είναι να διεκδικούμε ίσες ευκαιρίες μέσα σ’ένα σύστημα που δομικά παράγει και συντηρεί ανισότητες, αλλά να καταλάβουμε και να αντιπαλέψουμε τους μηχανισμούς που τις δημιουργούν, να κατανοήσουμε την καταστροφική επίδραση της μακρόχρονης κυριαρχίας ενός συστήματος που διαιρεί τον κόσμο σε «ανώτερο» και «κατώτερο».

Ενώνουμε τις φωνές μας κόντρα στις δυνάμεις εκείνες που εκμεταλλεύονται όσους και όσες δεν έχουν φωνή, που εμπορευματοποιούν την υγεία, την παιδεία, που φιμώνουν τη δικαιοσύνη, που δεν σέβονται τον Άνθρωπο.

Θα προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να είμαστε μάχιμα παρόντες και παρούσες σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε αγώνα για το δίκιο των ανθρώπων, να αναδείξουμε όλα τα σχετικά θέματα, εδώ στο Υπουργείο μας, ανοίγοντας ένα νέο δρόμο αντίληψης των προβλημάτων, που δεν θα «εξατμίζεται» σε μια επετειακή ημερομηνία.

Θα ήθελα να κλείσω μ’ένα προσωπικό βίωμα για τη σημασία του να παλεύει κανείς για μια καλύτερη ζωή. Η γιαγιά μου ήταν από τη Μάνη. Τη θυμάμαι πάντα με το μαύρο τσεμπέρι, τα μαύρα ρούχα, τα τραχιά στραβωμένα χέρια της από τη δουλειά στη γη. Μια γυναίκα από τις πολλές αφανείς, τις σιωπηλές φιγούρες της ιστορίας. Πολλά δεν μπόρεσε να κάνει. Γιατί ήταν γυναίκα, γιατί ήταν φτωχή, γιατί ήταν αγράμματη, γιατί γεννήθηκε κορίτσι κι όχι παιδί. Κι όμως πάλεψε πολύ. Και πάλεψε κόντρα στη θέση που της είχε επιφυλάξει η κοινωνία που γεννήθηκε. Πάλεψε για μια καλύτερη ζωή, εκεί στις ψηλές κορυφές του Ταϋγέτου, για ένα καλύτερο κόσμο. Ο αγώνας της έμεινε αδικαίωτος. Δύσκολοι εκείνοι οι καιροί και οι γυναίκες της εποχής της θυμάμαι που έλεγαν «ξέχνα και ζήσε». Αν την είχα σήμερα μπροστά μου θα ήθελα να της πω μερικούς στίχους από ένα τραγούδι του Δήμου Μούτση "Ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου και πάλι απ την αρχή. Ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή."

Για μια αλλιώτικη ζωή λοιπόν συναδέλφισσες και συνάδελφοι.

 

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή, είναι ημέρα μνήμης και αγώνα

 

Η 8η Μαρτίου αναδείχθηκε σε μέρα-ορόσημο για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα για το γυναικείο ζήτημα, όταν το 1857,  οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης έπεσαν μαχόμενες από τα πυρά της αστυνομίας, διεκδικώντας "δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών".

Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών δίνοντας συνέχεια στον αγώνα για την ισοτιμία και τη χειραφέτησή τους.

Το 1908, 15.000 γυναίκες παρέλασαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης με  σύνθημα: «Ψωμί και τριαντάφυλλα» με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα μία καλύτερη ποιότητα ζωής. Διεκδικούσαν λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου.

Η καταπίεση των γυναικών, ωστόσο, δεν είναι μόνο έμφυλη. Οι γυναίκες που παλεύουν καθημερινά ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση, υφίστανται πολύ πιο έντονα τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Όσο χειροτερεύει η κατάσταση που αντιμετωπίζουν στην αγορά εργασίας, τόσο χειροτερεύει και η θέση τους μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία συνολικά.

Με τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες κερδήθηκαν μια σειρά από δικαιώματα και κατακτήσεις, αποτέλεσμα μεγάλων κοινωνικών ανατροπών και επαναστάσεων. Τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζόμενων γυναικών, των γυναικών του λαού ήταν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους αγώνες του λαού για μια άλλη κοινωνία.

Η μέρα αυτή υπάρχει για να μας θυμίζει ότι η γυναίκα που δίνει καθημερινά τις προσωπικές της μάχες, μαζί με τον άντρα της τάξης της αγωνίζεται ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, στις ανισότητες, την έμφυλη βία, την καταπίεση, και τον καθημερινό και θεσμικό σεξισμό.

Με αφορμή την 8η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρας της Γυναίκας, πρέπει όλοι μαζί να ενώσουμε τις φωνές μας και να απαιτήσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα να είναι σεβαστά για όλους ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή θρησκείας. Να απαιτήσουμε τη δημιουργία μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από στερεότυπα και διακρίσεις λόγω φύλου. Είναι αδήριτη ανάγκη να σταματήσει η βία κατά των γυναικών, ο σεξισμός, η διαφορετική αντιμετώπιση τους στους χώρους εργασίας , οτιδήποτε συνιστά διάκριση.

Στις 8 Μάρτη διαδηλώνουμε για όλες τις γυναίκες στην Ελλάδα και τον κόσμο που δεν έχουν φωνή, τα θύματα έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, τις γυναίκες της Παλαιστίνης, τις γυναίκες- θύματα trafficking, τις εκτοπισμένες, τις φροντίστριες, και κάθε γυναίκα που υφίσταται βία, διακρίσεις και κοινωνικό αποκλεισμό.

Βγαίνουμε στο δρόμο στις 8 Μαρτίου και κάθε μέρα μέχρι την ημέρα που θα γιορτάσουμε τη νίκη μας.

                                                                           −−−

Επίσης ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ στις 8 Μάρτη διαδηλώνουμε, μαζί με τους μαθητές, τους φοιτητές, τους εκπαιδευτικούς, για την ανατροπή του νομοσχεδίου Πιερρακάκη, και ενάντια στις διώξεις και την καταστολή των αγώνων της νεολαίας.  

Βγαίνουμε στο δρόμο για να μην περάσει η  παράκαμψη και η αναθεώρηση του άρθρου 16. Για αποκλειστικά  δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους και όλες.

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας

            

 Όλοι στην απεργία στις 28 Φλεβάρη

Για δουλειά και ζωή με δικαιώματα

 

Τα τελευταία χρόνια το εισόδημα των λαϊκών οικογενειών δέχεται επίθεση λόγω της συνεχούς αύξησης των τιμών, σε συνδυασμό με την καθήλωση μεροκάματων, μισθών και συντάξεων.

Η ακρίβεια τσακίζει το σύνολο του φτωχοποιημένου και εξαθλιωμένου λαού, το ένα μέτρο διαδέχεται το άλλο, ισοπεδώνοντας κάθε κατάκτηση στον χώρο της εργασίας, της περίθαλψης, της εκπαίδευσης, στους ίδιους τους όρους ζωής των εργαζομένων και της νεολαίας, ενώ παράλληλα οι δυσκολίες στους χώρους δουλειάς και οι αρνητικοί συσχετισμοί γιγαντώνονται.

Παρόλα αυτά, ανατρέποντας τα δεδομένα των τελευταίων χρόνων κινηματικής αδράνειας και απραξίας, η αγροτιά και η φοιτητική νεολαία τις τελευταίες εβδομάδες γεμίζουν τους δρόμους με τις φωνές και το δίκιο τους. Με επιμονή και αποφασιστικότητα, κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα και τις κραυγές των ΜΜΕ, κόντρα στους εκβιασμούς κάθε είδους και τη συκοφαντία, την κρατική καταστολή και την τρομοκρατία.

Στις 28 Φλεβάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη, όπου δολοφονήθηκαν 57 συνάνθρωποί μας. Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα αλλά ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, συνέπεια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, της απαξίωσης των υποδομών και των συστημάτων ασφαλείας με συνένοχους όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και τις ιδιωτικές εταιρίες.

Η απεργία στις 28 του Φλεβάρη, με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη και την εγκληματική συγκάλυψη της, ας αποτελέσει εφαλτήριο για ένα νέο γύρο κινητοποιήσεων και διεκδίκησης.

Ας γίνει το σημείο συνάντησης όλων όσων αντιτίθενται στην κυβέρνηση και τις εγκληματικές πολιτικές της, και όχι μια αποστεωμένη ημέρα μνήμης, σημαίνοντας  το σάλπισμα του «τέλους» των κινητοποιήσεων όπως θα ήθελαν οι εμπνευστές της.

Ενώνουμε τις φωνές μας μαζί με τους εργαζόμενους στον Ιδιωτικό Τομέα (πλήθος εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών του Ιδιωτικού Τομέα πήραν αποφάσεις για απεργία την ίδια μέρα), με τους φοιτητές, τους αγρότες, με όσες και όσους αγωνίζονται ενάντια στην αδικία και την εξαθλίωση.

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο  Υπ. Παιδείας

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (ΣΥΚΥΠ)

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Οι εκλογές της 21/2/2024 για το νέο Δ.Σ. του Συλλόγου μας, ανέδειξαν την Πρωτοβουλία Εργαζομένων πρώτη δύναμη σε αριθμό ψήφων.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλες και όλους για την στήριξή σας στο ψηφοδέλτιό μας και να δώσουμε μια υπόσχεση, ότι θα συνεχίσουμε με πάθος και αγωνιστικότητα να υπηρετούμε την υπόθεση των εργαζόμενων, για ένα Σύλλογο αγωνιστικό και προοδευτικό.

Μπροστά σε ένα σκηνικό όπου το πολιτικό σύστημα οργανώνει την επίθεσή του ενάντια στο λαό, τη νεολαία, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, οφείλουμε να συσπειρωθούμε στα συλλογικά μας όργανα, για να αντισταθούμε και να δυναμώσουμε τους αγώνες μας. Στο χέρι όλων μας είναι να ξανακερδίσουν τα όργανα αυτά τη θέση που θα έπρεπε να έχουν, κόντρα στην υποβάθμιση και την αποδόμησή τους από τις κυρίαρχες δυνάμεις τα προηγούμενα χρόνια.

Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΊΟ και όχι μόνο το Διοικητικό Συμβούλιο και πως ο ρόλος του είναι πρωτίστως να εφαρμόζει τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων σε αγωνιστική κατεύθυνση, με τη συμμετοχή όλων μας. 

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας

 

ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΟΥ ΣΥΚΥΥΠ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΣΕΚΔΥΠ

 

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας

ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΟΥ ΣΥΚΥΥΠ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΣΕΚΔΥΠ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ «Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας»

Μόνο, όλοι μαζί ενωμένοι, μπορούμε να έχουμε νίκες σε μια, ας μην γελιόμαστε, εξαιρετικά δύσκολη εποχή.

Όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος….

ΜΟΝΟ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΝΙΚΗ.

Στις εκλογές της 21ης Φλεβάρη, ευελπιστούμε και αγωνιζόμαστε ώστε η αναμενόμενη ανατροπή να γίνει πράξη παλεύουμε για:

Δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία. Όχι στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών.

Δουλειές και συνδικαλιστικά δικαιώματα για όλους.

Αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής.

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΒΑΪΤΣΗ	ΣΟΥΛΤΑΝΑ (ΤΑΝΙΑ)	του ΘΕΟΔΩΡΟΥ
ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ	ΛΗΔΑ	του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ	ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ	του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΜΑΛΑΦΟΥΡΗ	ΑΓΓΕΛΙΚΗ	του ΙΩΑΝΝΗ
ΜΕΪΜΑΡΗΣ	ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ	του ΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟΥ	ΑΓΓΕΛΙΚΗ	του ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΠΑΝΤΑΖΗ	ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ (ΛΙΝΑ)	του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ	ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ	του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ	ΕΛΕΝΗ	του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΤΑΞΙΔΟΥ	ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ (ΤΑΣΟΥΛΑ)	του ΣΤΑΥΡΟΥ
ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ	ΝΙΚΟΛΑΟΣ	του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΟΥ	ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ	του ΘΕΟΔΩΡΟΥ

 

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ Ο.Σ.Ε.Κ.Δ.Υ.Π.

ΒΑΪΤΣΗ	ΣΟΥΛΤΑΝΑ (ΤΑΝΙΑ)	του ΘΕΟΔΩΡΟΥ
ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ	ΛΗΔΑ	του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ	ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ	του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΜΑΛΑΦΟΥΡΗ	ΑΓΓΕΛΙΚΗ	του ΙΩΑΝΝΗ
ΜΕΪΜΑΡΗΣ	ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ	του ΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟΥ	ΑΓΓΕΛΙΚΗ	του ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΠΑΝΤΑΖΗ	ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ (ΛΙΝΑ)	του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ	ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ	του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ	ΕΛΕΝΗ	του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΤΑΞΙΔΟΥ	ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ (ΤΑΣΟΥΛΑ)	του ΣΤΑΥΡΟΥ
ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ	ΝΙΚΟΛΑΟΣ	του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΟΥ	ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ	του ΘΕΟΔΩΡΟΥ

ΓΙΑΤΙ (ΚΑΙ ΤΙ;) ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΚΥΠ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΣΕΚΔΥΠ; 

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα που θέσαμε οφείλουμε να εξετάσουμε ευσύνοπτα το (ευρύτερο και στενότερο) πλαίσιο του ζητήματος, το γιατί βρισκόμαστε στην σημερινή δύσκολη κατάσταση και το πως θα βγούμε από αυτήν.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετική αντιφατικότητα, ίσως πρωτοφανή στην ιστορία. Αφενός, η ανθρωπότητα έχει αναπτύξει δυνατότητες, επιστημονικές και τεχνολογικές, που θα μπορούσαν να την βγάλουν στο σύνολό της από την ανέχεια και την φτώχεια, αφετέρου οι κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις επιβάλλουν μια προφανή οπισθοδρόμηση και επίθεση στον κόσμο της εργασίας, σε αυτούς που παράγουν τον (κοινωνικό) πλούτο. Ο κόσμος του κεφαλαίου δεν επιθυμεί  να αντιληφθεί, πολλώ δε μάλλον να ικανοποιήσει, τις ανάγκες των πολλών. Τουναντίον, με κάθε είδους πολέμους, τόσο ένοπλους-στρατιωτικούς (π.χ. σήμερα σε Παλαιστίνη, Ουκρανία κ.α.), όσο και κοινωνικούς-οικονομικούς, οικολογικούς, καταστρέφει στο διάβα του και την κοινωνία και τη φύση.

Όλα αυτά όμως δεν είναι φυσικά φαινόμενα, ανεπίδεκτα αλλαγής-ανατροπής. Είναι οι άνθρωποι και οι τάξεις που εκπροσωπούν. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές που εφαρμόζουν.

Στη χώρα μας, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις (δεξιές, κεντρώες και «αριστερές») ακολούθησαν μια ακραία αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική σε όλες τις κατευθύνσεις. Ιδιαίτερα με την εποχή των μνημονίων και της πανδημίας, η επίθεση αυτή εντάθηκε. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις αυξήσεις στις τιμές ακόμα και των πιο βασικών προϊόντων και ειδών διατροφής; Τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ενέργειας; Τις ιδιωτικοποιήσεις κάθε κοινωνικού αγαθού; Τις μειώσεις των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα; Την κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού. Και μην πει κάποιος για τα ψίχουλα του 1,5€ που δίνουν από φέτος ή για τα διάφορα επιδόματα-pass. Αυτά δεν αναπληρώνουν πραγματικά τίποτα από όλα αυτά που χάθηκαν. Ο κατάλογος είναι μακρύς για να τον απαριθμήσουμε εδώ.

Κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα αιώνων, που κατακτήθηκαν από τους εργαζόμενους επί δεκαετίες με βαρύ τίμημα, αντιμετωπίζονται σήμερα σαν να μην υπήρχαν ποτέ, σαν οπισθοδρομικά και καταργούνται με συνοπτικές διαδικασίες από τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου. Παράλληλα, ως προοδευτικά εμφανίζονται μόνο τα ατομικά δικαιώματα.

Ιδιωτικοποίησαν και ξεπούλησαν δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις, διέλυσαν το Ε.Σ.Υ., έκλεισαν νοσοκομεία, μείωσαν το προσωπικό τους, με αποτέλεσμα να συντελούνται εγκλήματα με τραγικότερο όλων το έγκλημα των Τεμπών – που το βάφτισαν δυστύχημα - με τους 57 δολοφονημένους ανθρώπους και τη συνεχή προσπάθεια συγκάλυψής του. Ακολούθησαν οι εκατοντάδες πυρκαγιές σε όλη τη χώρα, με τις γνωστές συνέπειες. Το σκηνικό της καταστροφής συνεχίστηκε το φθινόπωρο, με τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, όπου πνίγηκαν περιοχές ολόκληρες μαζί με ανθρώπους και ζώα.

Όμως οι κυβερνητικοί παράγοντες αναμασούν την απάντηση - καραμέλα: «Φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους», «φταίει η κλιματική κρίση», «φταίει η κακιά στιγμή» και όχι οι ίδιες οι κυβερνητικές πολιτικές που απαγορεύουν την πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού (δασοπυροσβέστες) και την εξασφάλιση του απαραίτητου εξοπλισμού (οχήματα, ελικόπτερα, αεροπλάνα) «γιατί κοστίζουν». Επιστέγασμα όλων αυτών ο αντεργατικός νόμος Γεωργιάδη που προβλέπει δουλειά όλη μέρα και μέχρι τα βαθιά γεράματα, αν θέλει ο κόσμος της εργασίας να επιβιώσει.

Και εδώ έρχεται σαν επιστέγασμα του κυβερνητικού αφηγήματος, η ανάγκη για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Μια αξιολόγηση που επιφέρει διαφοροποίηση στις αποδοχές (μπόνους απόδοσης για λίγους) και θα οδηγήσει σε βάθος χρόνου σε απολύσεις. Τα καλοπληρωμένα κανάλια με τα παπαγαλάκια τους φροντίζουν γι’ αυτό. Όπως φροντίζουν να μας πείσουν και για την ίδρυση «μη κρατικών ΑΕΙ», αλλά και για το νομοσχέδιο για την Τεχνική Εκπαίδευση, έτσι ώστε τα παιδιά του λαού να μη μπορούν να σπουδάζουν και να στραφούν στα «αναβαθμισμένα ΙΕΚ».

Παρά το τσάκισμα κάθε έννοιας συνδικαλιστικής δράσης με το νόμο 4808/2021 του Χατζηδάκη, το ψήφισμα του πολυνομοσχέδιου για την παιδεία, και ενώ -με το πρόσχημα της διασποράς του κορονοϊού- οι πραιτωριανοί του Χρυσοχοΐδη απαγόρευσαν τις διαδηλώσεις και συνέλαβαν αγωνιστές που διώκονται μέχρι και σήμερα, ο λαός και η νεολαία κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους και διαδήλωσαν ενάντια στην πολιτική που δολοφονεί.

Μπροστά σε αυτό το σκηνικό που διαμορφώνει το πολιτικό σύστημα, οφείλουμε να  αντισταθούμε και δυναμώσουμε τους αγώνες μας. Οι φοιτητές κινητοποιούνται ενάντια στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη με καταλήψεις σε μια σειρά από σχολές. Οι αγρότες έχουν βγει στους δρόμους. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία απεργούν.

***

Τι γίνεται όμως στον δικό μας χώρο; Ποιος είναι ο ρόλος του Συλλόγου μας. Θα ανταποκριθεί στον ρόλο του και στις καταστατικές του υποχρεώσεις; Μέχρι τώρα αδυνατούσε να το κάνει. Γιατί;

Γιατί οι δυνάμεις που είχαν την πλειοψηφία στο απερχόμενο ΔΣ του Συλλόγου ούτε μπορούσαν και ούτε ήθελαν να συμβάλλουν στη  κατεύθυνση της αλλαγής της υφιστάμενης κατάστασης. Άλλα είχαν στο μυαλό τους… Προωθούσαν την απάθεια και την ανάθεση και όχι τη συμμετοχή των συναδέλφων στις συλλογικές διαδικασίες. Απαξίωναν και εκφύλιζαν τις Γενικές Συνελεύσεις. Τα παραδείγματα είναι πολύ πρόσφατα.

Εμείς, η «Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας», παρά την μόνο 1 έδρα που είχαμε, θέταμε σταθερά ζητήματα διεκδικήσεων, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, αλλά οι άλλοι κώφευαν. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Μόνο, όλοι μαζί ενωμένοι, μπορούμε να έχουμε νίκες σε μια, ας μην γελιόμαστε, εξαιρετικά δύσκολη εποχή.

Όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. ΜΟΝΟ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΝΙΚΗ.

Στις εκλογές της 21ης Φλεβάρη, ευελπιστούμε και αγωνιζόμαστε ώστε η αναμενόμενη ανατροπή να γίνει πράξη. Ο Σύλλογός μας να γίνει ένας πραγματικός Σύλλογος εργαζομένων, μαχητικός και διεκδικητικός και όχι ένα εκφυλισμένο κακό κακέκτυπο Συλλόγου (ούτε καν «εκπολιτιστικός» δεν ήταν). Σύλλογος δεν είναι μόνο και κυρίως η κατασκήνωση, η χριστουγεννιάτικη γιορτή, η αιμοδοσία, η κοπή πίτας κλπ.

Εμείς, ως «Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας», δεσμευόμαστε ότι με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, εντός και εκτός των συνδικαλιστικών οργάνων, να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη των ικανών, αναγκαίων και νικηφόρων αγώνων, όπως κάναμε πάντοτε άλλωστε. Με λογοδοσία, εναλλαγή στις θέσεις, χρήση των συνδικαλιστικών αδειών αποκλειστικά και μόνο για συνδικαλιστικούς λόγους, έχουμε αποδείξει ότι οι θέσεις στα συνδικαλιστικά όργανα δεν αποτελούν για μας μέσο για άλλους είδους ανέλιξη και προσωπικό όφελος.

 

Παλεύουμε για:

Δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία. Όχι στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών.

Δουλειές και συνδικαλιστικά δικαιώματα για όλους.

Αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής.

 

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας

 

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ

 ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ

Συναδέρφισσες/φοι

Μας γνωστοποιήθηκε πρόσφατα «με κάθε πρόσφορο μέσο» η διαδικασία αξιολόγησης για το 2023. Διαδικασία η οποία περιλαμβάνει τη «συζήτηση αξιολόγησης», το «Coaching», δηλαδή τις υποχρεωτικές συναντήσεις μεταξύ αξιολογητή και αξιολογούμενου τρεις φορές το χρόνο, καθώς και το «Mentoring στη Δημόσια Διοίκηση». Διαβάζοντάς το αρχικά θα μπορούσες να πεις πως κάποιος μας κάνει πλάκα και πως όλο αυτό αποτελεί την διπλωματική εργασία ενός «αρίστου», απόφοιτου του Χάρβαρντ.

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο επικίνδυνη!

       Γιατί και η «νέα» αξιολόγηση παραμένει αντιδραστική και μηχανισμός που στοχεύει στη «διάσπαση», στη   χειραγώγηση και υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων στην απαρέγκλιτη προώθηση υλοποίησης της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής (άρθρο 23).

ü  Γιατί κάθε αξιολόγηση χωρίζει εμάς τους εργαζόμενους σε κατηγορίες (ανάλογα με τα κριτήρια που θέτει κάθε κυβέρνηση) με στόχο να καλλιεργήσει τον ανταγωνισμό ανάμεσά μας.

ü Γιατί με κάθε αξιολόγηση αυξάνεται η ανασφάλεια, η τρομοκράτηση και εντατικοποιείται περισσότερο η δουλειά μας και διαμορφώνονται σιωπηλοί και φοβισμένοι εργαζόμενοι.

ü  Γιατί κάθε αξιολόγηση χτυπάει τις εργασιακές μας σχέσεις, αφού δημιουργεί εργαζόμενους που αμείβονται με διαφορετικούς μισθούς, έχοντας την ίδια προϋπηρεσία, όπως συμβαίνει και με την «νέα» αξιολόγηση, με την άμεση σύνδεσή της με τη μισθολογική εξέλιξη και το βαθμό επίτευξης στόχων (με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, την εξέλιξη των αρεστών και την επιλεκτική κατανομή της αμοιβής). Πολύ πρόσφατα γίναμε θεατές αυτής της πολιτικής, όταν αντιληφθήκαμε από τα ΜΜΕ πως κάποιοι στο υπουργείο είναι «πιο ικανοί» από τους υπόλοιπους και «δικαιούνται» να αμειφθούν με έξτρα μπόνους για το έτος 2022. Άραγε με ποια κριτήρια; Τι βαθμό θα βάζαμε στην υπουργό Κεραμέως που έκρινε τα παιδιά μας «ανίκανα», πετώντας τα έξω από τα Πανεπιστήμια κατά χιλιάδες; Τι μπόνους θα δίναμε στον υπουργό Πιερρακάκη που ψήφισε το ν. για την τεχνική εκπαίδευση πετώντας 16άρηδες στον εργασιακό μεσαίωνα της απλήρωτης παιδικής εργασίας και που θέλει να ιδρύσει ιδιωτικά παν/μια, χτυπώντας την συνταγματικά κατοχυρωμένη δωρεάν παιδεία.

ü  Το κύριο ζητούμενο σε κάθε αξιολόγηση δεν είναι να βρεθούν οι άριστοι για να ανταμειφθούν, αλλά να δημιουργηθεί μια δεξαμενή με δήθεν μέτριους ανεπαρκείς και ακατάλληλους υπαλλήλους που το μέλλον τους θα είναι αβέβαιο, όπως και με το τελευταίο μοντέλο αξιολόγησης με ρυθμίσεις που έχουν τιμωρητικό χαρακτήρα.

Έχουν το θράσος να θέλουν να αποφασίζουν για το αν είμαστε «άξιοι» να δουλεύουμε, να πληρωνόμαστε, να ζούμε σε τελική ανάλυση. Μετά από 13 χρόνια μηδενικών αυξήσεων, αφού έχει καταργηθεί ο 13ος και 14ος μισθός, έχει παγώσει μισθολογικά μια διετία, πήραμε αύξηση περίπου 50 ευρώ.  Και μάλιστα η κυβέρνηση είχε το θράσος να παρουσιάζει αυτά τα ψίχουλα ως «παροχή» και «μέγιστη αντίσταση» στις πιέσεις του ΔΝΤ που επιμένει σε «συγκράτηση των δαπανών». 

Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι «αντοχές της οικονομίας επιτρέπουν» δαπάνες πολλών δισ. ευρώ σε αχρείαστους για το λαό εξοπλισμούς (βλ. φρεγάτες, Rafale, F35 κλπ) προς όφελος όμως του ΝΑΤΟ και των Η.Π.Α., αύξηση 48% σε υπουργούς, διοικητές νοσοκομείων, γενικούς γραμματείς, αύξηση 30% στους ένστολους, και, βεβαίως, αύξηση 30% σε όλα τα επιδόματα θέσεων ευθύνης. Και ακολουθούν και τα περίφημα μπόνους για τα «δικά μας παιδιά». Όπως καταλαβαίνετε οι υπουργοί, η αστυνομία, ο στρατός και τα «στελέχη» είναι πιο χρήσιμα από τον υπάλληλο που εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, τον νοσηλευτή, τον δάσκαλο, τον εργαζόμενο στην καθαριότητα.

Συνάδερφοι/σες

Οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις φρόντισαν τις τελευταίες δεκαετίες ν' απαξιώσουν και να υπονομεύσουν ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ τα εργαλεία των εργαζομένων που είναι η Γενική Συνέλευση, η απεργία. Μαζί με τους αντεργατικούς νόμους Χατζηδάκη-Γεωργιάδη που ποινικοποιούν την οργάνωση των εργαζομένων, που βάζουν χέρι στα σωματεία και κηρύσσουν όλες τις απεργίες παράνομες, έσπειραν την ηττοπάθεια, την απογοήτευση, το «δεν γίνεται τίποτα».

Στο χέρι μας όμως είναι ν’ αλλάξει όλο αυτό. Για να μην περάσει ο εκβιασμός της κυβέρνησης, χρειάζεται να ξεκινήσουν πραγματικοί και όχι εικονικοί αγώνες, τόσο σε κάθε χώρο δουλειάς, όσο και γενικότερα. Χρειάζεται η συμμετοχή του καθένα/μια μας σ΄ αυτές τις διαδικασίες. Δε μπορεί το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων να αφήνεται «στην καλή διάθεση των προϊσταμένων τους». Επιμένουμε σ΄ αυτή την κατεύθυνση, της διεκδίκησης και του αγώνα γιατί ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ.

Υπενθυμίζουμε ότι η ΟΣΕΚΔΥΠ έχει προκηρύξει απεργία/αποχή από την αξιολόγηση για το έτος 2023 και κατά συνέπεια καλύπτονται όλοι οι συνάδελφοι που συμμετέχουν σε αυτή. 

ΜΟΝΟ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

-        ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΘΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

-        ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

       ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

-        ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

 

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο  Υπ. Παιδείας

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ

 ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ

ΔΗΜΟΣΙΑ & ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Μαθητές και φοιτητές ζητούν το αυτονόητο, να σπουδάζουν ΔΩΡΕΑΝ.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει ένα νομοσχέδιο έκτρωμα, με την παράκαμψη  του άρθρου 16 του συντάγματος και την ίδρυση ιδιωτικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων.

Το σχέδιο της κυβέρνησης ξεκινά από το λύκειο, όπου ο μαθητής θα δίνει πανελλαδικές εξετάσεις σε ΟΛΟ το λύκειο, σε ΟΛΑ τα μαθήματα και ο βαθμός αυτός θα λογίζεται για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο! Πόσα φροντιστήρια μπορεί να αντέξει  η τσέπη του γονιού; Φροντιστήρια και σούπερ μάρκετ γονατίζουν καθημερινά την ελληνική οικογένεια…

Το νομοσχέδιο-έκτρωμα ΔΕΝ πρόκειται να λύσει τα προβλήματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αντιθέτως θα τα εντείνει. Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων αφορά όλη την κοινωνία, γιατί η παιδεία αντιμετωπίζεται ως εμπορικό προϊόν και όχι ως κοινωνικό αγαθό που οφείλει να παρέχεται δημόσια και δωρεάν σε όλους.

Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα αποτελέσουν πρότυπα για τα κρατικά πανεπιστήμια. Με τη διαρκή υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση και απαξίωση του δημόσιου Πανεπιστήμιου, δημιουργώντας ανισότητες, φοιτητές δύο ταχυτήτων, μια παιδεία για λίγους και εκλεκτούς. Θα εξαλειφτεί ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης, με την εισαγωγή διδάκτρων, την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, την κατάργηση της δωρεάν σίτισης και στέγασης κλπ. Έτσι, οδηγείται σε αποκλεισμό από την τριτοβάθμια εκπαίδευση ένα μέρος των  νέων που προέρχεται από τα φτωχά, λαϊκά στρώματα.

Δικαίως λοιπόν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές προχτές στο ΕΜΠ και η κυβέρνηση απάντησε φυσικά με καταστολή! Η απάντηση του κινήματος πρέπει να είναι ενιαία και άμεση!

Η μόρφωση ανήκει στο λαό και όχι στο κεφάλαιο το ιδιωτικό!

Όχι στα κέρδη των λίγων, των ιδιοκτητών φροντιστηρίων και ιδιωτικών Κολλεγίων!

Κατάργηση της ΕΒΕ και της Τράπεζας Θεμάτων!

Όχι στην εμπορευματοποίηση της Παιδείας!

Να χρηματοδοτηθούν και να ενισχυθούν τα Δημόσια Πανεπιστήμια, σίτιση & στέγαση σε όλους τους φοιτητές!

 

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο  Υπ. Παιδείας