ΓΙΑΤΙ (ΚΑΙ ΤΙ;) ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΚΥΠ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΣΕΚΔΥΠ; 

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα που θέσαμε οφείλουμε να εξετάσουμε ευσύνοπτα το (ευρύτερο και στενότερο) πλαίσιο του ζητήματος, το γιατί βρισκόμαστε στην σημερινή δύσκολη κατάσταση και το πως θα βγούμε από αυτήν.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετική αντιφατικότητα, ίσως πρωτοφανή στην ιστορία. Αφενός, η ανθρωπότητα έχει αναπτύξει δυνατότητες, επιστημονικές και τεχνολογικές, που θα μπορούσαν να την βγάλουν στο σύνολό της από την ανέχεια και την φτώχεια, αφετέρου οι κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις επιβάλλουν μια προφανή οπισθοδρόμηση και επίθεση στον κόσμο της εργασίας, σε αυτούς που παράγουν τον (κοινωνικό) πλούτο. Ο κόσμος του κεφαλαίου δεν επιθυμεί  να αντιληφθεί, πολλώ δε μάλλον να ικανοποιήσει, τις ανάγκες των πολλών. Τουναντίον, με κάθε είδους πολέμους, τόσο ένοπλους-στρατιωτικούς (π.χ. σήμερα σε Παλαιστίνη, Ουκρανία κ.α.), όσο και κοινωνικούς-οικονομικούς, οικολογικούς, καταστρέφει στο διάβα του και την κοινωνία και τη φύση.

Όλα αυτά όμως δεν είναι φυσικά φαινόμενα, ανεπίδεκτα αλλαγής-ανατροπής. Είναι οι άνθρωποι και οι τάξεις που εκπροσωπούν. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές που εφαρμόζουν.

Στη χώρα μας, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις (δεξιές, κεντρώες και «αριστερές») ακολούθησαν μια ακραία αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική σε όλες τις κατευθύνσεις. Ιδιαίτερα με την εποχή των μνημονίων και της πανδημίας, η επίθεση αυτή εντάθηκε. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις αυξήσεις στις τιμές ακόμα και των πιο βασικών προϊόντων και ειδών διατροφής; Τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ενέργειας; Τις ιδιωτικοποιήσεις κάθε κοινωνικού αγαθού; Τις μειώσεις των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα; Την κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού. Και μην πει κάποιος για τα ψίχουλα του 1,5€ που δίνουν από φέτος ή για τα διάφορα επιδόματα-pass. Αυτά δεν αναπληρώνουν πραγματικά τίποτα από όλα αυτά που χάθηκαν. Ο κατάλογος είναι μακρύς για να τον απαριθμήσουμε εδώ.

Κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα αιώνων, που κατακτήθηκαν από τους εργαζόμενους επί δεκαετίες με βαρύ τίμημα, αντιμετωπίζονται σήμερα σαν να μην υπήρχαν ποτέ, σαν οπισθοδρομικά και καταργούνται με συνοπτικές διαδικασίες από τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου. Παράλληλα, ως προοδευτικά εμφανίζονται μόνο τα ατομικά δικαιώματα.

Ιδιωτικοποίησαν και ξεπούλησαν δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις, διέλυσαν το Ε.Σ.Υ., έκλεισαν νοσοκομεία, μείωσαν το προσωπικό τους, με αποτέλεσμα να συντελούνται εγκλήματα με τραγικότερο όλων το έγκλημα των Τεμπών – που το βάφτισαν δυστύχημα - με τους 57 δολοφονημένους ανθρώπους και τη συνεχή προσπάθεια συγκάλυψής του. Ακολούθησαν οι εκατοντάδες πυρκαγιές σε όλη τη χώρα, με τις γνωστές συνέπειες. Το σκηνικό της καταστροφής συνεχίστηκε το φθινόπωρο, με τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, όπου πνίγηκαν περιοχές ολόκληρες μαζί με ανθρώπους και ζώα.

Όμως οι κυβερνητικοί παράγοντες αναμασούν την απάντηση - καραμέλα: «Φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους», «φταίει η κλιματική κρίση», «φταίει η κακιά στιγμή» και όχι οι ίδιες οι κυβερνητικές πολιτικές που απαγορεύουν την πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού (δασοπυροσβέστες) και την εξασφάλιση του απαραίτητου εξοπλισμού (οχήματα, ελικόπτερα, αεροπλάνα) «γιατί κοστίζουν». Επιστέγασμα όλων αυτών ο αντεργατικός νόμος Γεωργιάδη που προβλέπει δουλειά όλη μέρα και μέχρι τα βαθιά γεράματα, αν θέλει ο κόσμος της εργασίας να επιβιώσει.

Και εδώ έρχεται σαν επιστέγασμα του κυβερνητικού αφηγήματος, η ανάγκη για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Μια αξιολόγηση που επιφέρει διαφοροποίηση στις αποδοχές (μπόνους απόδοσης για λίγους) και θα οδηγήσει σε βάθος χρόνου σε απολύσεις. Τα καλοπληρωμένα κανάλια με τα παπαγαλάκια τους φροντίζουν γι’ αυτό. Όπως φροντίζουν να μας πείσουν και για την ίδρυση «μη κρατικών ΑΕΙ», αλλά και για το νομοσχέδιο για την Τεχνική Εκπαίδευση, έτσι ώστε τα παιδιά του λαού να μη μπορούν να σπουδάζουν και να στραφούν στα «αναβαθμισμένα ΙΕΚ».

Παρά το τσάκισμα κάθε έννοιας συνδικαλιστικής δράσης με το νόμο 4808/2021 του Χατζηδάκη, το ψήφισμα του πολυνομοσχέδιου για την παιδεία, και ενώ -με το πρόσχημα της διασποράς του κορονοϊού- οι πραιτωριανοί του Χρυσοχοΐδη απαγόρευσαν τις διαδηλώσεις και συνέλαβαν αγωνιστές που διώκονται μέχρι και σήμερα, ο λαός και η νεολαία κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους και διαδήλωσαν ενάντια στην πολιτική που δολοφονεί.

Μπροστά σε αυτό το σκηνικό που διαμορφώνει το πολιτικό σύστημα, οφείλουμε να  αντισταθούμε και δυναμώσουμε τους αγώνες μας. Οι φοιτητές κινητοποιούνται ενάντια στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη με καταλήψεις σε μια σειρά από σχολές. Οι αγρότες έχουν βγει στους δρόμους. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία απεργούν.

***

Τι γίνεται όμως στον δικό μας χώρο; Ποιος είναι ο ρόλος του Συλλόγου μας. Θα ανταποκριθεί στον ρόλο του και στις καταστατικές του υποχρεώσεις; Μέχρι τώρα αδυνατούσε να το κάνει. Γιατί;

Γιατί οι δυνάμεις που είχαν την πλειοψηφία στο απερχόμενο ΔΣ του Συλλόγου ούτε μπορούσαν και ούτε ήθελαν να συμβάλλουν στη  κατεύθυνση της αλλαγής της υφιστάμενης κατάστασης. Άλλα είχαν στο μυαλό τους… Προωθούσαν την απάθεια και την ανάθεση και όχι τη συμμετοχή των συναδέλφων στις συλλογικές διαδικασίες. Απαξίωναν και εκφύλιζαν τις Γενικές Συνελεύσεις. Τα παραδείγματα είναι πολύ πρόσφατα.

Εμείς, η «Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας», παρά την μόνο 1 έδρα που είχαμε, θέταμε σταθερά ζητήματα διεκδικήσεων, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, αλλά οι άλλοι κώφευαν. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Μόνο, όλοι μαζί ενωμένοι, μπορούμε να έχουμε νίκες σε μια, ας μην γελιόμαστε, εξαιρετικά δύσκολη εποχή.

Όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. ΜΟΝΟ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΝΙΚΗ.

Στις εκλογές της 21ης Φλεβάρη, ευελπιστούμε και αγωνιζόμαστε ώστε η αναμενόμενη ανατροπή να γίνει πράξη. Ο Σύλλογός μας να γίνει ένας πραγματικός Σύλλογος εργαζομένων, μαχητικός και διεκδικητικός και όχι ένα εκφυλισμένο κακό κακέκτυπο Συλλόγου (ούτε καν «εκπολιτιστικός» δεν ήταν). Σύλλογος δεν είναι μόνο και κυρίως η κατασκήνωση, η χριστουγεννιάτικη γιορτή, η αιμοδοσία, η κοπή πίτας κλπ.

Εμείς, ως «Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας», δεσμευόμαστε ότι με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, εντός και εκτός των συνδικαλιστικών οργάνων, να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη των ικανών, αναγκαίων και νικηφόρων αγώνων, όπως κάναμε πάντοτε άλλωστε. Με λογοδοσία, εναλλαγή στις θέσεις, χρήση των συνδικαλιστικών αδειών αποκλειστικά και μόνο για συνδικαλιστικούς λόγους, έχουμε αποδείξει ότι οι θέσεις στα συνδικαλιστικά όργανα δεν αποτελούν για μας μέσο για άλλους είδους ανέλιξη και προσωπικό όφελος.

 

Παλεύουμε για:

Δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία. Όχι στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών.

Δουλειές και συνδικαλιστικά δικαιώματα για όλους.

Αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής.

 

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Υπ. Παιδείας